Lieve S,

Ik was nogal een laatbloeier, en leerde je pas kennen op m’n 17. Je was de ex van iemand uit
mijn vriendenkring, niet heel erg netjes van mij. Maar het overviel ons. Na een avondje
uitgaan in het alom bekende dorpscafé nodigde je in een dronken bui mij en een paar
andere vrienden uit bij je thuis. Je woonde niet ver. Van die avond herinner ik me niet veel
buiten het feit dat toen ik eenmaal naar huis ging, je me afzette bij mij thuis met de fiets. Ik
hoopte toen dat je me, in die warme lucht van een zomernacht, zou kussen.
Achteraf gezien ben ik blij dat dat niet gebeurde. Het had op niet veel getrokken, zo dronken
dat ik was.

De volgende dag stuurde je een berichtje en ik weet nog hoe mijn hart een gigantische
sprong maakte. De dagen die erop volgde bleven we elkaar sturen en ik kon niet meer eten
van de vlinders in m’n buik. Ik viel zes kilo af. Niet dat dat uitmaakte. En zo belandde ik na
elke avond uitgaan bij jou thuis op de ligstoelen in je tuin. We babbelden (soms zat) over
onszelf, het leven en ik wist dat ik hoteldebotel op jou verliefd was. Jij reed al met de auto
en ik mocht dan de muziek kiezen. Ik weet nog dat ik “feels” van Calvin Harris opzette. In de
hoop dat je m’n hint zou opvangen. Of je dat doorhad, weet ik niet.

Het moet één van mijn mooiste zomers geweest zijn. Ik zal ze nooit vergeten. En alhoewel er
niets tussen ons is verder gebeurd, ben ik je daar dankbaar voor.
Nu, bijna vier jaar later, zijn we goede vrienden en ik denk dat dat beter is zo. We amuseren
ons samen.

Mijn vriend nu, die ik zo graag zie, weet natuurlijk niet heel het verhaal. Maar ik zie hem toch
af en toe jaloerse blikken werpen wanneer je me meesleurt om te dansen. Maar wij, wij zijn
nu gewoon vrienden.