Liefste A.

De zeemzoete periode waarin we klasgenootjes waren, ligt ondertussen ver achter ons. Maar dat houd me niet tegen nog vaak terug te denken aan die lang vervlogen dagen. Met knikkende knieën denk ik terug aan de laatste keer dat onze paden elkaar kruisten. Hoewel een handvol straten ons scheidt, moet dat nu een tiental jaar geleden zijn. Ik lieg niet als ik zeg dat ik geen gezicht meer op je kan plakken, laat staan je stem zou herkennen. Maar die hemelse benen van je… die kan ik zonder aarzelen onderscheiden in een zee van ontblote benen.

​

Ja, jij hebt altijd een beentje voor gehad bij mij. En dat mag je gerust letterlijk nemen. Als ik even wegdroom naar onze episode op het buurtschooltje, zijn jouw beentjes het eerste wat ik me voor de geest haal. Met weemoed denk ik terug aan de zomerse dagen waarop je ranke benen als lange bonenstaken onder je uniformshortje uitrezen. Uren kon ik staren naar hoe die sierlijk over het speelplein voortbewogen. Ik weet nog goed hoe je prille, goudblonde beenhaartjes schitterden in het zachte zonlicht. Jawel, ik was als betoverd door je benen.

​

Nu weet ik wat die fascinatie me probeerde te vertellen. Er schuilt haast een vroege blijk van mijn ontluikende seksualiteit in. Toen ik enkele jaren later uit de kast kwam, waren onze wegen al lang gescheiden. Maar de herinneringen aan je bleke, glinsterende beentjes koester ik als een warm aandenken. Ik weet nu dat jij mijn eerste echte liefde bent. Die obsessie was niets meer dan een manier om met die verliefdheid om te gaan. Toch hoop ik je goddelijke benen nog eens tegen het lijf te lopen… liefst gehuld in niets meer dan een donkerblauw shortje.