Lieve Jan,

17 waren we bij die eerste kus. Jij een stoere basketbalspeler, ik een trouwe supporter. We waren verliefd tot over onze oren en niet meer bij elkaar weg te slaan.

We waren 24 toen we trouwden. Eigenlijk wilden we liefst gewoon gaan samenwonen, maar om jouw ouders en mijn grootmoeder een plezier te doen, gaven we ons jawoord. Ach, wat maakte het ook uit, we hadden eindelijk ons eigen stekje.

​

Twee jaar later werd onze dochter geboren. Het was een makkelijke baby, die direct doorsliep, goed at en groeide als kool. We hadden een fantastisch leven, of dat dacht ik toch. Tot ik bij jou enige onrust ontdekte. Je was niet meer blij met je job, de basketbal was niet meer hetzelfde en zelfs wij waren precies niet meer die twee handen op één buik, die we ooit waren.

​

Mijn wereld stortte in toen bleek dat je iemand anders leerde kennen. Na 11 mooie jaren bleef ik alleen achter met onze dochter van 1,5. Dat je zelfs geen interesse meer in haar vertoonde, deed zoveel pijn. Heb je eigenlijk ooit geweten waar ze op school zat, welke richting ze volgde, welke hobby’s ze had, …? Het ene jaar kwam er een kaartje met haar verjaardag, het andere jaar niet. Ik ben zo kwaad op je geweest, ook al redde ik het best in mijn eentje. Het is nu je dochter met wie ik twee handen op één buik ben.

​

De ziekte en het overlijden van jouw moeder bracht jullie opnieuw bij elkaar. Na 25 jaar was er opnieuw meer contact. Toen onze dochter een jaar geleden op eigen benen ging staan, was je erbij om haar te helpen met haar nieuwe stek. Eindelijk…een beetje die vader-dochterband.

En nu lig je daar op je sterfbed, amper 53. Jaren heb ik me afgevraagd hoe ik mij zou voelen als jou iets zou overkomen. Wel Jan, het hakt er, ondanks alles, behoorlijk op in. Net geen 2 maanden geleden, voerde jouw vriendin je naar de spoed. Een hersentumor op een niet-behandelbare plek was de diagnose. Drie weken geleden werd je naar een palliatief centrum gebracht en sinds een paar dagen lig je opnieuw in het ziekenhuis omdat je er Corona bovenop kreeg.

​

Dit heb je niet verdiend. Dit heeft onze dochter, die net een nieuwe band met je opbouwde, niet verdiend.

​

Bij mij komen alle mooie herinneren terug boven, de slechte heb ik verbannen. Ik zag jou zo graag, mijn eerste grote liefde en de vader van mijn enige kind. Ik had het zo graag anders gezien, maar toch heb je voor altijd een plekje in mijn hart.